Una autona, nòsteis òlivadas fuguèron pati-pata-pas ren. Vèrme dins lo fruch o reguinhada promierenca, lei olivas tombèron avans d’èstre maduras. L’òli que n’en raièt a fòrça fuguèt una pega sombra e nòstei gèrlas vos fasián tirar pena.

Un amic, quasiment un fraire per mon paire, escáis-nomat “lo sauvatge”, cercava d’òmes per lo molin d’òli de Maussane, aqueu qu’es empegat au flanc dau castèu de Chabran a tres quilomètres a pena dau Parador. Lanhat de nòsta recòrda mancada a l’intrada de l’ivèrn, que s’anonciava pas picat dei babaròts, mon paire se loguèt. En luòga dau repaus ben ganhat que, dins totei lei mas seguís lei olivadas, darrièr trabalh de l’an que vos matrassa, s’engatjava per tapa-trauc dins aquela autra matrassada : la campanha de l’òli.

Veguère estacat quatre atrencaduras de travalhadors dins un seca-man a carrèus blaus e per una auba freja, mon paire passa lo lindau, franquís lo relarg, vira lo canton dei ciprès. Sei pas cracinants de clavèus s’entendián plus sus la rota, qu’èriam encara, la maire, la femna, l’enfant palaficadas davans la pòrta. Lo caga-nis, tròp pichòt per comprene, cacalejava en jogant ailà dedins. Un cacalas tant solet, tot d’un còp, dins un mas tot d’un còp tant vuege.

Un dimenge sus dos mon paire tornava encò nòstre ; un dimenge sus dos ma maire e ieu anaviam au molin ié portar, dins un paqueton, son dequé de la setmana. Es aquí qu’ai comprés, conegut e aimat de fons, mon paire e lei Alpilhas, en fasent a travèrs capilha e nèrta, pichòta, per plaser, lo camin qu’aviá fach, eu, òme, per la pena.

Es aquí, d’ora dins ma vida, qu’ai enfin conegut Charlon travalhador e cantadis.

Pour voir la traduction en français, merci de cliquer sur le lien

http://lapetitequivoulaitlesmontagnes.centerblog.net/328-