Lou fabre per Joan Claudi Toidibo Renoux

Lou fabre, sant Pèire e lou Diable, un (long) counte tradiciounau en grafi mistralenco, per Joan Claudi Toidibo Renoux

Un cop èro, un fabre que se disié Matias.

Lou vièi ome qu’agachavo lou Matias s’aprouchavo de la fargo, e lou Matias agachavo aquel autre qu’avié pas d’age, di vesti e di pèd descaus tan poussous, tant estrassa per lis auvari dóu camin que, lou vesent, countemplavo touto la misèri dóu mounde… Souspirè lou vièi Matias. Èro forço mai paure qu’eu, aquel autre vièi paure, e autramen mai vièi.

Au mens lou Matias, eu, avié un mestié, un oustalet, un jardinet, e un perié vièi que ié rendié en fru lou pau de peno que lou Matias en prenié per lou taio.

Lustrè, lou Fabre, lou davantau pesant de cuer que tenié de soun paire, que lou tenié dóu paire de soun paire… De memori d’aujou toujour s’èron esta fabre dins la famiho. Èro lou davantau benlèu d’un tèms que lou vilage eisistissié pas encaro. Noun que lou Matias se plagnié d’èstre ço qu’èro. En valié ben un autre, aquéu mestié ! Mai se aimavo lou trabai ben fa, pas trop ié en falié. De verai, avié gaire d’escut. Li dardeno qu’espargnavo per ana a l’aubèrgo, e ben vaqui que la Matiasso lis ié prenié pendènt que dourmissié. Pertoucant li pero dóu perié, lis enfants lis ié raubavon. Li veses ? Ié soun plus ! Mai fasié countro marrido fourtuno bon courage.

De segu, aquel ome que venié vèrs eu ié demandarié de parteja lou pau que ié restavo…

S’èro pas engana lou Matias !

– Oh l’ome, per la graci de Dieu, me leissaras me pausa en ta fargo e me baiaras de qué persegui moun camin ?

– Per ço qu’es de te pausa, aquéu banc t’espero, l’ami. Per ço qu’es de manja, te deuras t’acountenta de la mitat d’aquéu croustet de pan negre e de quauqui cebo.

– Forço ben, partegen !

Veguè ben lou Matias que, autant coupavo de pan negre, autant en restavo sus l’encluge proumougu au role de taulo. Se fasié boucado de pan blanc cado boucado de pan negre emboucadavo… Sourisié douçamen au Matias lou vièi ome qu’avié pas d’age, di vesti e di pès descaus tan poussous e tant estrassa per lis auvari dóu camin.

– Sabes quau siéu, ço diguè au fabre a la fin dóu repas ?

– De segu un sant ome !

– Ome, o siéu plus desempièi de tèms, e sant o venguère quand me fisè la cargo de basti sa glèiso lou Crist…

Pour lire la suite et voir la version française et celle en graphie dite classique, merci de cliquer sur le lien

http://lapetitequivoulaitlesmontagnes.centerblog.net/66-